zondag 29 april 2018

Stannel openhartig: IVF

Naar aanleiding van de verjaardag van mijn zoon, Stan, die ondertussen al 7 jaar wordt, wil ik mijn verhaal aan jullie kwijt over de weg die we hebben moeten afleggen om ons eerste kindje te krijgen.

Krijgen is wel een gepast woord.  Je neemt het niet.  Leven wordt je gegeven.

Mensen zien mij als een mama met twee kindjes.  Ik trouwde in 2009 en in 2011, een jaar nadat we ons huis bouwden, werd Stan geboren.  'Dat hebben jullie goed gepland!', kreeg ik tijdens die zwangerschap te horen.  Was het allemaal maar zo simpel geweest.

In 2006 leerden mijn man en ik elkaar kennen. Ik had er een langdurige relatie op zitten en mijn man bleek de eeuwige (rondfladderende) vrijgezel geweest te zijn.  We deden er niet lang over om samen te gaan wonen.  Ik woonde al alleen dus die stap was snel gezet. Het gaat nu eenmaal sneller in relaties als je 28 bent.  Een huwelijksaanzoek volgde in juli 2008 en onze kinderwens was zo groot dat we besloten om niet te wachten tot na ons huwelijk.  Ik werd in augustus 2008 direct zwanger.  We hoorden een kloppend hartje maar verloren het vruchtje op 7 weken.   Ik kon kiezen tussen een curettage of een pilletje met natuurlijke afvloeiing.  Ik koos voor het tweede en beviel van een miniwezentje met mini weeën en al .  Zo onwerkelijk.

Ik heb de verwerking van zulk verdriet ongelofelijk onderschat.  Ik was er kapot van.  Ik heb het vruchtje ook echt bekeken en met mijn ogen bestudeerd.  Enerzijds uit verwondering, anderzijds uit verdriet.  Ik begroef het op onze bouwgrond.  Het was mijn manier van verwerken.  Mijn man begreep niet waarom ik dit allemaal moest doen, maar liet me wel begaan.  Als man sta je hier natuurlijk veel meer van op een afstand naar te kijken dan als vrouw.  Hij begreep ook mijn intens verdriet niet.  Het was toch nog maar 7 weken...





Het duurde even en het had wat extra medicatie nodig om de zwangerschap volledig uit mijn lichaam te krijgen.  We konden niet wachten om terug te proberen.  In mei 2009 werd ik terug zwanger.  Met een klein hartje stapte ik naar de dokter die mijn bloed nam.  Het was positief.  Een tweede bloedtest zou de stijging van mijn hcg-hormoon zichtbaar maken.  Die stijging bleek niet voldoende te zijn.  'Kom binnen twee dagen nog eens terug.  Dan doen we opnieuw een bloedtest om zeker te zijn.'  Verschrikkelijk dat wachten.  Toen ook deze test niet veel goeds voorspelde, werd ik doorverwezen om een echo te laten nemen.  In de baarmoeder was niets te zien maar aan mijn eierstokken en eileider zag de specialist het overblijfsel van een innesteling.  'Mevrouw, u hebt een buitenbaarmoederlijke zwangerschap gehad.'  Opnieuw kreeg ik medicatie om ervoor te zorgen dat er geen cellen in mijn lichaam zouden achterblijven.  Opnieuw was het wachten totdat mijn cyclus zich weer zou herstellen.  Het duurde lang, zeer lang.  Toen mijn huisarts die daling van het hcg te traag vond dalen, stuurde hij me door naar spoed.  Daar werd ik op mijn vingers getikt door de aanwezige assistente.  'Mevrouw, moet jij nu daarvoor naar hier komen?'  Alsof mijn verdriet nog niet erg genoeg was, deed deze vrouw er nog een schepje bovenop.  Een paar maanden later was alles terug genormaliseerd.  Net op mijn trouwdag kwamen mijn maandstonden er onverwacht door.






Een maand later (augustus 2009) testte ik nogmaals positief  en opnieuw kwamen er bloedingen.  Toen ik voor een vierde maal positief testte en bloedingen kreeg, was ik mentaal op.  De moed was ondertussen al behoorlijk in mijn schoenen gezakt.  Ik belde naar UZ leuven om een afspraak te maken met fertiliteit.  'In januari kan u langskomen, mevrouw.'  Dat was drie maanden verder.  Elke maand geen hulp, is tijdverlies, vond ik.  Een vriendin werd in Bonheiden geholpen en ze raadde me aan om daar eens langs te gaan. 'Kan je dinsdag, vroeg de mevrouw aan de telefoon?'  Ik barstte onmiddellijk in tranen uit.  Hallelujah!


Ik kwam terecht bij dokter Bosteels.  Hij luisterde naar mijn verhaal en stelde ons inseminatie voor (januari 2010). Toen de derde poging mislukte en de dokter merkte dat ik overgestimuleerd was en vroegtijdige eisprongen had, stapten we over op IVF.  Ik veranderde van gynaecoloog en voelde me meer op mijn gemak bij dokter Pelckmans. Ik had altijd het gevoel gehad dat IVF onze hulp ging zijn.  Er is nooit gevonden wat het probleem was bij ons.  Dat was er niet volgens de dokters, maar het leek mij aan die eisprong te liggen.  Was het follikel nog niet volgroeid bij de eispring?  Werd het te vroeg 'vrijgegeven'?    Mijn hoop was groot bij IVF omdat daar de eisprong niet spontaan gebeurt maar gecontroleerd via inspuitingen.  Er bleven na bevruchting 2 embryo's over in het proefbuisje.  Eentje werd ingevroren.


De eerste poging vroeg ik om minstens een half uur te mogen blijven liggen.  Ik moet mezelf corrigeren.  Ik eiste dat ik zou blijven liggen.  Er was niemand meer dus ik mocht blijven liggen.  Ik deed het zelfs een uur.  (augustus 2010)

En weet je wat, ik was zwanger!  Het werden drie helse maanden van stress en onzekerheid.  Blijheid zat er pas in rond vier maanden zwangerschap.  Elke avond luisterde ik naar de hartslag van mijn kindje.  Dat alleen stelde me gerust.  Ik was altijd welkom in Bonheiden en werd daar bij elke bloeding of onzekerheid gerustgesteld.

4 mei 2011 werd Stan geboren.  Een leven dat mij letterlijk werd gegeven!  Nog steeds zo dankbaar voor.





Van alle behandelingen, spuitjes, onderzoeken, in de wachtkamer tussen zwangere vrouwen zitten, is het wachten het ergst geweest. Wachten op een uitslag van een bloedtest, wachten tot je cyclus weer op gang is, wachten tot de volgende eisprong, wachten tot het bloedverlies, wachten om een zwangerschapstest te kunnen doen.  Je moet alles maar laten gebeuren.  Je geeft je over aan de tijd, aan de dokters en aan God of hoe je een levenskracht ook noemt.  Ik moet eerlijk zeggen dat ik mij het gelukkigst voelde in de twee weken naar mijn eisprong.  Mijn lichaam kon wat op rust komen en ook mentaal hoefde ik even niet te hopen.

Ik wil iedereen die het moeilijk heeft om zwanger te worden of miskramen gekregen hebben via deze weg een hart onder de riem steken.  Geef de hoop niet op.  Het is ok om er constant mee bezig te zijn, ook al zegt iedereen dat het beter is van niet.  Loslaten kan je toch niet als je nog hoop hebt.  En vooral, het is geen taboe.  Pas als je je verhaal aan anderen doet, is het duidelijk hoeveel koppels iets gelijkaardigs meemaakten of meemaken.  Je staat er niet alleen voor!






20 opmerkingen:

  1. Wat een dapper verhaal Lindsy! "Een leven wordt je gegeven", wat zeg je dat mooi. Ik ben nog lang niet in de kinderfase maar dit ontroert mij echt.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Blij voor jou dat het uiteindelijk toch gelukt is! Wij zitten aan het begin van ons verhaal, of ja, aan '6 maanden later'. Bij ons is er echter wel een oorzaak gevonden, endometriose. Dat gecombineerd met een te vroege eisprong maakt dat de natuur hier ook een handje geholpen zal moeten worden. Maar dat wachten, argh!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik duim zo hard voor jullie dat er ook een zwangerschap en een kindje zal komen. x

      Verwijderen
  3. Mooi dat je dit verhaal deelt.
    Hier ook ergens in begin van het verhaal. Nu na 2 jaar niet zwanger worden, zitten we in het begin van het IVF traject. We kunnen starten wanneer als we willen, maar met wat gemengde gevoelens. Ene kant niet kunnen wachten, maar andere kant ook eng en spannend. Maar wat fijn om dan toch zo'n mooi, openhartig verhaal te kunnen lezen.
    Vimke

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Niets is vanzelfsprekend en een ander zijn verdriet kan je niet meten. Fijn dat je zo openhartig bent, ik ben er zeker van dat dit voor anderen een hart onder de riem kan zijn.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Moedig om er over te schrijven! Het blijft inderdaad een beetje taboe. Ook al was het maar een paar weken je had hoop en dromen. Niet veel mensen snappen dat tenzij ze het hebben meegemaakt. En al dat gedoe van ge moet het loslaten is nog erger. Eigenlijk zorgt het ervoor dat je gewoon zwijgt erover en alleen lijd. Blij dat het gelukt is voor jullie en gelukkige verjaardag Stan!

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Ontroerend mooi, Lindsy xxx
    Ik ben er ook zeker van dat je met dit verhaal heel wat mensen een hart onder de riem steekt.

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Je zou het niet zeggen met 4 kids in huis maar het liep hier ook niet altijd zo vanzelf ;) (wel natuurlijk maar ook met een miskraam en met 1 luie eierstok die de kansen halveert). Ik kan er dus een beetje in komen. Ik besef regelmatig hoe veel geluk wij uiteindelijk hebben en hoeveel leven ons gegeven werd. Moedig en mooi verhaal.

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Wij hebben hier ook al bijna 9 jaar een IVF kindje rondlopen 🙂 Het heeft alles bij elkaar 2 jaar en 8 maanden geduurd eer ik zwanger was. Als ik de uitspraak hoor "kinderen, het leukste eraan is ze maken" dan zeg ik toch altijd dat dat niet voor elk kindje geldt. En idd die opmerking om er minder mee bezig te zijn is een harde om te horen want het "probleem" zit echt niet tussen je oren hoor!

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Ach wat mooi dat je dit publiek maakt. Hoe meer hoe liever. Na mijn eerste en gelukkig enige miskraam is dat verdriet en die angst zo immens geweest. Ik sprak er ook over, maar voelde dat dat behoorlijk ongewoon was. Kreeg wel veel steun van degenen die het ook hadden meegemaakt, en als je zelf spreekt blijken dat ineens héél veel vrouwen te zijn! Gelukkig kwam hier alles met enkel wat stimulatie van de eisprong en een heel lieve alerte gynaecoloog al goed, maar oh wat deden die extra hormonen rare dingen met mijn lijf. Eindeloos respect voor wie door de hele molen moet. Maar vooral: spreek dames, spreek!

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Donderdag werd ik meter... een innieminniemeisje en ik huilde... sinds dat ik ‘s middags het fantastische nieuws kreeg tot ik in slaap viel... zo blij met dat mooie nieuwe leven maar tegelijk ging het zo diep. Ik zones waar ik niet wist dat emoties raken konden...
    Want net donderdag begon ik met de ivf-rompslomp...

    Sinds donderdag gaat om te beginnen om de 6u mijn wekker... na een gezonde baby drie jaar geleden, Stan was van de eerste keer raak, lukt het voor een tweede sindsdien niet... twee jaar later toch maar eens bevragen... fertiliteit is the only way mevrouw... zo onwezenlijk... maar 4 inseminaties en nul zwangerschappen later weet ik dat ik niet meer terug kan...

    Vrijdag ging ik met een bang hart naar het ziekenhuis... en zelfs bij t schrijven van deze zinnen huil ik weer. Met kleine Babette in mijn zus haar armen stond ik te huilen... van geluk voor hen maar ergens ook van gemis. Mijn zus begreep me. Ik zat daar, zoekend naar mezelf en even later duwde mijn mama dat kleine meisje in mijn armen... stil zijn en huilen was het enige wat ik kon. Het mocht, het kon...

    Ivf... een schema heb ik nodig om wat nu weer juist te doen niet te vergeten... er komt zoveel bij kijken... je sociale en werkleven wordt ondersteboven gekeerd en daarover vraagt geen enkele gyn: gaat dat? Want je moet toveren en tegelijkertijd moet alles gewoon doordraaien... ik vind het niet altijd evident om te delen... dat innige deel van jezelf dat je cyclusmatig eigenlijk moet delen met je omgeving... iui kon nog onder de radar maar dit lukt me niet meer.

    Weet wat er volgt zeggen mensen mij, tis voor de goede zaak... maar als we daar garanties over konden hebben dan stond ik als eerste in de rij voor dat papiertje... noppes... enkel het gevoel dat het het enige juiste is om nu te doen. Alle stress dat daarbij komt kijken die loopt noodgedwongen mee op je pad, ook dat is geen keuze.

    Delen is moeilijk maar je verhaal raakt de snaren van mijn bestaan momenteel. Ik kon dus niet anders dan reageren in de hoop dat anderen beseffen hoe zot ivf wel is... hoe het je wereld ondersteboven draait en mensen amper weten wat voor een weg dat is.

    X

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Zo mooi geschreven Lindsy. De tranen rollen over mijn wangen, herinneringen komen boven. Knap dat je je verhaal kan delen. Ik ben voor de maatschappij een mama van 1 prachtige dochter, in mijn hart mama van al onze kindjes. Zelfs na 16j blijft het elke dag een bewustzijn dat het leven van een kind je gegeven wordt en niet iets is dat we kunnen eisen. Kostbaar en kwtsbaar mooi. En ook het verdriet blijf een kostbaar stukje binnenin.

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Onze IVF-baby wordt vandaag 32! Mijn verhaal is wat verschillend van de andere, maar de kern blijft. Wij werden geholpen in de pionierstijd, in de nog niet zo lang opgerichte afdeling fertiliteit van het UZA. Wat waren we blij, gelukkig en dankbaar.
    Toen we er 16 jaar later op bezoek gingen, werden mijn dochter en ik als koninginnen ontvangen. Ook nu nog blijft ze het oogappeltje van de medewerkers van het eerste uur. (Ze is de tweede IVF-baby in Antwerpen en met de allereerste hebben ze geen contact meer)
    Voor iedereen die wanhoopt, probeer het, heb vertrouwen in de medische staf, praat over je gevoelens en probeer het wachten niet te laten verdrinken in wanhoop. Vreselijk moeilijk, ik weet het, ik heb het zelf ook ervaren.

    BeantwoordenVerwijderen
  13. Hoe herkenbaar, dat wachten het allerergste is... Hier geen miskramen - wel één buitenbaarmoederlijke zwangerschap die operatief verwijderd moest worden - maar ik raakte simpelweg niet zwanger. Op mijn eerste zwangerschap was het 15 maanden wachten, met veel inseminatiepogingen maar uiteindelijk kwam het toch natuurlijk. Voor de tweede zwangerschap hebben we meer dan twee jaar "geprobeerd". Het is soms onmenselijk, en mensen die het geluk hebben zomaar zonder moeite zwanger te worden, kunnen zich hier niets bij inbeelden. Ik vind het echt mooi van je dat je hierover schrijft, jammer dat het nog altijd in de taboesfeer zit...

    BeantwoordenVerwijderen
  14. "Pas als je je verhaal aan anderen doet, is het duidelijk hoeveel koppels iets gelijkaardigs meemaakten of meemaken." Dit. Exact dit. Knap dat je het deelt. X B.

    BeantwoordenVerwijderen
  15. Oh meid, ik lees met tranen in de ogen jouw verhaal. Heel moedig om dit zo te delen, dit is iets wat je nooit vergeet he. Wij doorstonden de ivf/icsi lijdensweg ook en dat heeft een diepe, onuitwisbare indruk nagelaten. Dikke knuffel! X

    BeantwoordenVerwijderen
  16. Jouw verhaal is zeer herkenbaar. Ook ik ging door de ganse mallemolen. Je wordt erin meegesleept en het beheerst je leven. Na 6 jaar, meerdere IUI's, 2 IVF behandelingen en 2 miskramen, kwam 13 jaar geleden een pracht van een dochter in ons leven.
    In 2016 besliste ik na 20 jaar op de kraamafdeling en verloskamer van het Imeldaziekenhuis gewerkt te hebben, over te stappen naar de fertiliteitsafdeling van Dr Pelckmans en dokter Bosteels. Er werd me vaak gevraagd of ik de babietjes en de bevallingen niet zou missen. En eerlijk waar, ik heb het, tot op de dag van vandaag, nog nooit gemist.
    Mijn werk is zo veelzijdig en brengt me enorm veel voldoening. Samen met mijn collega en met de dokters vormen we een fijn team.
    Dat ik zelf ooit aan de andere kant stond, ervaar ik nu als een meerwaarde. Want ja, ik weet zo goed hoe het voelt. Ik ken zo goed de hoop, de teleurstelling, de frustraties, de blijdschap, het verdriet.
    De band die wij hebben met veel van onze patiënten, hoe blij we zelf zijn als weer iemand zwanger is, hoe teleurgesteld we zijn als het toch weer niet gelukt is.
    Ik wens iedereen zoveel geluk toe en voel mee wanneer ze weer eens verdrietig en teleurgesteld zijn. Voor mij is dit een job uit de duizend.
    Wat heb je je verhaal mooi neergeschreven. Een hart onder de riem voor velen.

    BeantwoordenVerwijderen
  17. Ik kan me niet voorstellen hoe heftig en zwaar zo'n parcours is, maar het lijkt me quasi onmogelijk het los te laten... alsof je tegen iemand zegt: "denk nu maar even niet aan roze olifanten". Rondom mij heb ik vriendinnen gehad die open waren over hun moeilijkheden om zwanger te geraken en dat heeft me wel meer doen beseffen dat het allesbehalve vanzelfsprekend is. Mooi dat je hier je verhaal deelt, ik denk dat je daar zeker anderen mee een hart onder de riem steekt.

    BeantwoordenVerwijderen
  18. Mijn hart is vol van vreugde en ik weet niet hoe ik Heer Bubuza moet bedanken omdat ze me geholpen heeft mijn vriend terug te halen... Mijn vriend was een rokkenjager en ik probeerde hem tegen bedrog te beschermen, maar hij bleef me bedriegen, het kwam op een bepaald moment dat hij zijn spullen pakte en het huis verliet, ik huilde en riep hem aan de telefoon en smeekte hem om naar huis terug te keren, maar hij weigerde en vertelde me dat hij verder ging Ik kon het hart niet langer verdragen, dus vertelde ik mijn zus alles en ze vertelde me dat Lord Bubuza me kon helpen hem terug te brengen, dus ik nam onmiddellijk contact op met heer Bubuza en vertelde hem mijn situatie en hij vertelde me dat hij me zal helpen en mijn vriend zal terugkomen en smeekt me om hem te vergeven binnen 12 tot 16 uur. Ik deed alles wat Lord Bubuza me vertelde en tot mijn grote verrassing kwam mijn vriend naar me toe en viel op zijn knieën huilend en smeekte me om te vergeven en hem terug te accepteren, eerst dacht ik dat het een grap was maar later besefte ik dat hij serieus was dus ik vergaf hem en sindsdien leven we al jaren gelukkig gelukkig samen. Heeft u problemen, neem dan contact op met Lord Bubuza via e-mail: lordbubuzamiraclework@hotmail.com of via de website: http://Lordbubuza.website2.me of via WhatsApp: +1 518 558 5109

    BeantwoordenVerwijderen
  19. Deze reactie is verwijderd door een blogbeheerder.

    BeantwoordenVerwijderen

Ik lees graag jouw reactie!