Lucas for (eternal) life

Deze blogpost is een eerbetoon aan een kleine, grootse jongen: Koning Lucas

Het begon allemaal toen in juni 2013 een vriendin van me vroeg of ik voor het zoontje van haar collega wat kon maken.  Het zoontje (Lucas) was namelijk ziek en ze vond dat een zelfgemaakt cadeau wel op zijn plaats was aangezien de mama ook naaide.  'Jazeker, dat wil ik graag doen'.  Het werd een keukenschort en een leeskussen.  Hier lees je mijn blogbericht van destijds.  Door het maken van dat cadeautje en het lezen van de blog van de mama, voelde ik me al snel verbonden met Lucas.  Ik bleef de blog op de voet volgen.  Het raakte me emotioneel enorm.  Ik keek op naar de openhartigheid van de mama, die alles zo juist en intens kon weergeven. 

Ook mijn vriendin moet dat geweten hebben.  Op haar huwelijk zat ik aan tafel naast een lieve dame.  Na een kennismakend gesprekje waren we beide over het dolle heen toen we ontdekten wie we waren.  Ik zat naast de mama van Lucas!  Lucas was op dat moment aan de beterhand.  

Zijn gezondheid werd uitbundig gevierd en het normale leven kwam weer op gang tot Lucas opnieuw last kreeg van hoofdpijnen en zijn zintuigen het wat lieten afweten.

Na maanden van onzekerheid en onderzoeken, van goede testuitslagen maar blijvende last, was het duidelijk dat de tumor terug was.  Lucas ging voor de tweede keer het gevecht aan.  Hij gooide zijn grootste wapen in de strijd:  zijn wilskracht.  'Wat een sterke jongen, die Lucas!', dacht ik bij het lezen van mama's verhalen.  Hij vocht lang en hard...

Op 6 januari 2016, driekoningendag, verloor Lucas zijn oneerlijke strijd tegen kanker. Sindsdien is er maar één echte koning meer...

Het nieuws sloeg bij mij in als een bom.  Ook al las ik de verhalen op de voet en wist ik dat de laatste oorlogen gestreden werden, toch stond eventjes de wereld stil.  Ik weende die week tijdens alle eenzame momenten.  Ik dacht aan Lucas, zijn zusje, de mama en de papa, maar ook aan mijn eigen kinderen.

Maanden zijn ondertussen gepasseerd, maar Lucas' sterretje schittert bij mij nog steeds in mijn hart.  En het is fel, want ik kan het niet loslaten.  Toen Lucas' mama een rubriekje op haar blog lanceerde waarop mensen hun herinneringen met Lucas konden delen, wou ook ik graag mijn steentje bijdragen.  Maar schrijven, dat is mijn ding niet.  En herinneringen aan Lucas heb ik ook niet.  Toch wou ik iets doen waarbij ik de mama, de papa en de zus van Lucas kan laten weten dat zijn lichtje ook brandt bij verre kennissen, bij mij. 

Ik wist meteen wat ik voor hen wou maken.  Een Lucaspop.  Mijn idee werd door omstaanders niet altijd even hartelijk onthaald.  Integendeel, meestal werd het afgeraden.  'Zouden die ouders dat wel appreciëren, zoiets persoonlijks toch wel'.  Ik weet het niet, misschien wel en misschien niet, maar ik heb het gevoel dat dit iets is wat ik moet doen.  Het voelt voor mij gewoon juist aan en ik hoop voor de mama en papa van Lucas ook...

Ik kocht het boek van tante Hilde al een tijdje geleden.  Een naaiweekend met twee handwerkexperten was het ideale moment om er aan te beginnen.  Een leuk maar wel tijdrovend werkje.

Het maken van de garderobe was duidelijk meer mijn ding.  Ik gebruikte katoentjes uit de restjesbak met een leuk resultaat als gevolg!  Nadien plaatste ik er nog een Olaf op met het strijkijzer, een verwijzing naar Lucas' voorliefde voor de grappige sneeuwman.

Mini Lucas kreeg ook een kroon en een cape uit vilt.  Zijn koninklijke eigenschappen moest ik in de verf zetten.

Wat ben ik fan van die broek!

Mini Lucas werd opgestuurd in een koninklijk verblijf.  Hij kreeg een zacht matrasje en een lakentje in potlodenstof want Lucas kon wel genieten van creatieve bezigheden.

Zijn verblijf werd versierd met plakfolie, glitterstickers en vlaggetjes.  Stan en Nel hielpen mee.

Het pakketje is aangekomen ondertussen en zeer warme en enthousiaste woorden mocht ik ontvangen.

<3 Lucas for eternal life <3