Kid without Clothes Week

Wat een week in het teken van kinderkleding zou worden, is er eerder eentje zonder kledij geworden.
Vorige woensdag is Stan geopereerd.  Het was een geplande operatie.  Stan zou besneden worden.  Al in zijn babytijd kreeg ik bij Kind en Gezin te horen dat hij op latere leeftijd zou besneden moeten worden omdat zijn voorhuid te nauw is. Een 'Pinpoint Phimosis' noemen ze dat. En in zijn geval was de voorhuid ook vergroeid met de eikel wat zijn herstel zou bemoeilijken. De operatie ging zeer vlot.  Stan was toch wel één van de dapperste jongetjes die ze ooit op de operatietafel gehad hadden.  Geen traan gelaten.  Dit in tegenstelling tot de mama, die achtergelaten werd met een krop in de keel.  Je zoontje moeten achterlaten (en ja, ik weet het, in handen van deskundigen), was bij nader inzien toch niet zo een makkelijke opgave.  Gelukkig duurde de ingreep maar een half uurtje en na nog een half uurtje bekomen van de narcose, werd Stan op de kamer gebracht.  Een beetje overstuur was hij, wat normaal is na een narcose. 

En na een dutje, werd hij fris wakker.  Verbazend fris.  Eenmaal thuis liep alles redelijk vlot.  De wonde genas elke dag een beetje meer en de zwelling trok stilaan weg. Alleen de nachten waren vermoeiend omdat Stan niets op zijn geslachtsdeel kon verdragen, behalve een onderbroek. En Stan is 's nachts nog niet zindelijk.  Dat vergde enig nachtwerk. Zijn vlot herstel ging goed tot gisteren.  Stan was die nacht blijven slapen bij zijn moeke.  Wanneer we hem kwamen oppikken, zat hij (lag hij) helemaal van de kaart op de schoot van moeke.  Hij was duidelijk koorts aan het krijgen en zijn geslachtsdeel was rood en helemaal opgezwollen (tot drie keer zo groot).  Hij weende van pure miserie.  De dokter van wacht (21 juli) bleek toevallig onze eigen huisarts te zijn.  Die sloot een ontsteking niet uit maar dacht toch eerder aan een zwelling door de cortisone in de oogzalf die we er op moesten doen.  Nieuwe oogzalf werd gehaald maar eenmaal avond zagen we dat de roodheid zich verspreidde naar zijn buik toe.  Het was dus toch een ontsteking.  Antibiotica werd voorgeschreven.  Stan kan niets verdragen op zijn geslachtsdeel (geen onderbroek, geen laken,...)  Zo heeft hij deze nacht bij mij gelegen, benen helemaal bloot.  Soms rollen de tranen zo over zijn wangen, zonder geluid. Hij heeft pijn en ik zou het zo van hem willen overnemen.  Al dikwijls heb ik nu gedacht aan die Islamitische jongetjes (en soms meisjes) die zonder verdoving besneden worden.  Gruwelijk eigenlijk!

De naaimachine staat daar dus nog steeds te niksen.  Mijn gedachten gaan er ook niet naar uit.  Er werden alleen enkele rokjes gemaakt.  Snel klaar projectjes om mezelf toch het gevoel te geven iets gedaan te hebben achter de naaimachine.

Kids Clothes Week zal niet voor mij zijn deze keer.   Ik had er nochtans zin in!