Stannel openhartig: IVF

Naar aanleiding van de verjaardag van mijn zoon, Stan, die ondertussen al 7 jaar wordt, wil ik mijn verhaal aan jullie kwijt over de weg die we hebben moeten afleggen om ons eerste kindje te krijgen.

Krijgen is wel een gepast woord.  Je neemt het niet.  Leven wordt je gegeven.

Mensen zien mij als een mama met twee kindjes.  Ik trouwde in 2009 en in 2011, een jaar nadat we ons huis bouwden, werd Stan geboren.  'Dat hebben jullie goed gepland!', kreeg ik tijdens die zwangerschap te horen.  Was het allemaal maar zo simpel geweest.

In 2006 leerden mijn man en ik elkaar kennen. Ik had er een langdurige relatie op zitten en mijn man bleek de eeuwige (rondfladderende) vrijgezel geweest te zijn.  We deden er niet lang over om samen te gaan wonen.  Ik woonde al alleen dus die stap was snel gezet. Het gaat nu eenmaal sneller in relaties als je 28 bent.  Een huwelijksaanzoek volgde in juli 2008 en onze kinderwens was zo groot dat we besloten om niet te wachten tot na ons huwelijk.  Ik werd in augustus 2008 direct zwanger.  We hoorden een kloppend hartje maar verloren het vruchtje op 7 weken.   Ik kon kiezen tussen een curettage of een pilletje met natuurlijke afvloeiing.  Ik koos voor het tweede en beviel van een miniwezentje met mini weeën en al .  Zo onwerkelijk.

Ik heb de verwerking van zulk verdriet ongelofelijk onderschat.  Ik was er kapot van.  Ik heb het vruchtje ook echt bekeken en met mijn ogen bestudeerd.  Enerzijds uit verwondering, anderzijds uit verdriet.  Ik begroef het op onze bouwgrond.  Het was mijn manier van verwerken.  Mijn man begreep niet waarom ik dit allemaal moest doen, maar liet me wel begaan.  Als man sta je hier natuurlijk veel meer van op een afstand naar te kijken dan als vrouw.  Hij begreep ook mijn intens verdriet niet.  Het was toch nog maar 7 weken...

Het duurde even en het had wat extra medicatie nodig om de zwangerschap volledig uit mijn lichaam te krijgen.  We konden niet wachten om terug te proberen.  In mei 2009 werd ik terug zwanger.  Met een klein hartje stapte ik naar de dokter die mijn bloed nam.  Het was positief.  Een tweede bloedtest zou de stijging van mijn hcg-hormoon zichtbaar maken.  Die stijging bleek niet voldoende te zijn.  'Kom binnen twee dagen nog eens terug.  Dan doen we opnieuw een bloedtest om zeker te zijn.'  Verschrikkelijk dat wachten.  Toen ook deze test niet veel goeds voorspelde, werd ik doorverwezen om een echo te laten nemen.  In de baarmoeder was niets te zien maar aan mijn eierstokken en eileider zag de specialist het overblijfsel van een innesteling.  'Mevrouw, u hebt een buitenbaarmoederlijke zwangerschap gehad.'  Opnieuw kreeg ik medicatie om ervoor te zorgen dat er geen cellen in mijn lichaam zouden achterblijven.  Opnieuw was het wachten totdat mijn cyclus zich weer zou herstellen.  Het duurde lang, zeer lang.  Toen mijn huisarts die daling van het hcg te traag vond dalen, stuurde hij me door naar spoed.  Daar werd ik op mijn vingers getikt door de aanwezige assistente.  'Mevrouw, moet jij nu daarvoor naar hier komen?'  Alsof mijn verdriet nog niet erg genoeg was, deed deze vrouw er nog een schepje bovenop.  Een paar maanden later was alles terug genormaliseerd.  Net op mijn trouwdag kwamen mijn maandstonden er onverwacht door.

Een maand later (augustus 2009) testte ik nogmaals positief  en opnieuw kwamen er bloedingen.  Toen ik voor een vierde maal positief testte en bloedingen kreeg, was ik mentaal op.  De moed was ondertussen al behoorlijk in mijn schoenen gezakt.  Ik belde naar UZ leuven om een afspraak te maken met fertiliteit.  'In januari kan u langskomen, mevrouw.'  Dat was drie maanden verder.  Elke maand geen hulp, is tijdverlies, vond ik.  Een vriendin werd in Bonheiden geholpen en ze raadde me aan om daar eens langs te gaan. 'Kan je dinsdag, vroeg de mevrouw aan de telefoon?'  Ik barstte onmiddellijk in tranen uit.  Hallelujah!

Ik kwam terecht bij dokter Bosteels.  Hij luisterde naar mijn verhaal en stelde ons inseminatie voor (januari 2010). Toen de derde poging mislukte en de dokter merkte dat ik overgestimuleerd was en vroegtijdige eisprongen had, stapten we over op IVF.  Ik veranderde van gynaecoloog en voelde me meer op mijn gemak bij dokter Pelckmans. Ik had altijd het gevoel gehad dat IVF onze hulp ging zijn.  Er is nooit gevonden wat het probleem was bij ons.  Dat was er niet volgens de dokters, maar het leek mij aan die eisprong te liggen.  Was het follikel nog niet volgroeid bij de eispring?  Werd het te vroeg 'vrijgegeven'?    Mijn hoop was groot bij IVF omdat daar de eisprong niet spontaan gebeurt maar gecontroleerd via inspuitingen.  Er bleven na bevruchting 2 embryo's over in het proefbuisje.  Eentje werd ingevroren.

De eerste poging vroeg ik om minstens een half uur te mogen blijven liggen.  Ik moet mezelf corrigeren.  Ik eiste dat ik zou blijven liggen.  Er was niemand meer dus ik mocht blijven liggen.  Ik deed het zelfs een uur.  (augustus 2010)

En weet je wat, ik was zwanger!  Het werden drie helse maanden van stress en onzekerheid.  Blijheid zat er pas in rond vier maanden zwangerschap.  Elke avond luisterde ik naar de hartslag van mijn kindje.  Dat alleen stelde me gerust.  Ik was altijd welkom in Bonheiden en werd daar bij elke bloeding of onzekerheid gerustgesteld.

4 mei 2011 werd Stan geboren.  Een leven dat mij letterlijk werd gegeven!  Nog steeds zo dankbaar voor.

Van alle behandelingen, spuitjes, onderzoeken, in de wachtkamer tussen zwangere vrouwen zitten, is het wachten het ergst geweest. Wachten op een uitslag van een bloedtest, wachten tot je cyclus weer op gang is, wachten tot de volgende eisprong, wachten tot het bloedverlies, wachten om een zwangerschapstest te kunnen doen.  Je moet alles maar laten gebeuren.  Je geeft je over aan de tijd, aan de dokters en aan God of hoe je een levenskracht ook noemt.  Ik moet eerlijk zeggen dat ik mij het gelukkigst voelde in de twee weken naar mijn eisprong.  Mijn lichaam kon wat op rust komen en ook mentaal hoefde ik even niet te hopen.

Ik wil iedereen die het moeilijk heeft om zwanger te worden of miskramen gekregen hebben via deze weg een hart onder de riem steken.  Geef de hoop niet op.  Het is ok om er constant mee bezig te zijn, ook al zegt iedereen dat het beter is van niet.  Loslaten kan je toch niet als je nog hoop hebt.  En vooral, het is geen taboe.  Pas als je je verhaal aan anderen doet, is het duidelijk hoeveel koppels iets gelijkaardigs meemaakten of meemaken.  Je staat er niet alleen voor!