De beslissing en waarom...

Mijn naaiblog heeft een hele tijd stilgelegen.

Dat komt niet omdat ik niet graag blog of naai.  Ik koos ervoor om de focus in mijn leven wat meer op fitness te leggen. De hoofdmotivatie was niet om wat aan mijn conditie te werken of om een strak figuurtje te hebben.  Ik ben gestart met fitness onder kinébegeleiding omdat ik een rugpatiënt ben.  De artrose op mijn rug werd maar erger en erger.  De hernia is er maar niet actief aanwezig.  Elke morgen stond ik op met verstijfde spieren.  De artrose in mijn rug was na een paar uurtjes slapen het ergst.  Op sommige momenten kon ik mijn eigen kinderen nog niet uit bed halen.   En die pijn werkte in op mijn humeur.  Ik ben een hele tijd echt niet te genieten geweest.  's Morgens wanneer ik de afwasmachine of de wasmachine wou leeghalen, stak de pijn op bij het bukken, zelfs voorover buigen om mijn tandpasta uit te spuwen deed pijn. Als je beseft dat je je ondergoed op je 39ste niet kan aandoen zonder te gaan zitten, kan je wel bleiten.  Eerst moest ik een half uur tot een uur bewegen om voorover te kunnen buigen.  Een krat dragen bij het winkelen kon ervoor zorgen dat ik twee of drie dagen constante rugpijn had.  En mijn job als LO leerkracht ging maar moeizaam. Thuisblijven is geen optie.  Want rust helpt niet.  Bewegen moet je blijven doen.  Ik ging langs bij kinesisten.  Ze probeerden tractie, manuele therapie, kraken,...  Eigenlijk hielp het niet, mede ook omdat mijn buikspieren niet voldoende getraind waren na mijn bevallingen.

Ik verloor wat gewicht met bodystyling (6kg) en voelde een beetje verbetering.  Niet genoeg.  Toen een collega mij aanraadde om naar de sportpraktijk in Heverlee te gaan, heb ik een afspraak gemaakt.  Kinesiste Laura sprak met me over mijn pijnen.  Ze stelde een fitnessschema op om mijn buikspieren en rugspieren te versterken.  Daarnaast stelde ze ook vast dat de rugspieren al zo vast zaten dat er wat ontsteking op zat.  Manueel zou ze dit niet loskrijgen.  Daarom gebruikte ze de dryneedling techniek.  Een techniek waarbij er een naald in de spier wordt gestoken.  Eenmaal in de spier geeft dit een elektrisch gevoel en lijkt het alsof de spier ploft.  De spanning wordt als het ware van de spier gehaald.  De dag nadien ben je heel stijf en loop je rond met een blauwe plek.  Maar na een paar behandelingen in mijn bil -en heupspieren (De pijn straalde uit) voelde ik verbetering.  Na die eerste afspraak met Laura ging ik in mijn auto zitten en begon te huilen.  Het zat me heel diep allemaal.  Ik had echt het gevoel dat ze me ging helpen.  Ik had er hoop in en tegelijkertijd was ik op.  Leeg, lichamelijk en mentaal!

Ondertussen zijn we een jaar verder.  Een jaar heb ik gefitnesst.  Hard getraind.  Minstens 3x per week.  De rugpijn beterde.  Ik werd ook strakker en sterker.  Ik kan nu leven met mijn artrose.  Lang in dezelfde houding blijven is nog altijd moordend.  Dat moet ik aanvaarden.  Artrose is niet te genezen.  De spieren er rond moeten zoveel mogelijk de boel opvangen.  Des te sterker die zijn, des te minder pijn.  Af en toe moet Laura nog eens een naaldje prikken, maar geen vier of vijf zoals in het begin.

Toen een collega mij vertelde dat ze een borstverkleining liet doen, besefte ik dat mijn borsten ook niet echt bijdragen tot een gezonde rug.  Mijn F cup maakt dat mijn houding wat meer krommer is, waardoor mijn rug nog meer onder druk komt te staan.  Met een klein hartje maakte ik een afspraak bij een Stefanie Bosselaers.  Ze mat me op en liet me inzien dat mijn borsten echt wel bijdragen tot mijn rugproblematiek.  Ik hakte de knoop door.  Ik zou een borstverkleining laten doen.  De datum was gezet: 19/9/2017.  In de aanloop naar de operatie dook er een nieuw kwaaltje op.  Schouderpijn.  Eerst dacht ik dat ik mij geforceerd had bij een fitnessoefening maar toen bij rust die pijn nog verergerde, liet ik een echo nemen.  Zware verkalking op mijn linkerschouder.  Hoe kan dat nu?  Links en ik ben rechtshandig?  Mijn kinesiste wees me op mijn houding.  De zware borsten hadden mijn houding aangetast en mijn schouderspier -en gewricht zijn daar onder gaan lijden.  Nu was ik 100 procent zeker. Die borstverkleining is noodzakelijk!

Ondertussen zijn we 4 dagen na de ingreep en herstellende.  Ik heb totaal geen spijt van mijn keuze.  Ik kijk er naar uit om terug te gaan sporten, want 6 weken moet ik rusten en als LO-leerkracht betekent dat ook niet werken.  Volgende week laat ik mijn schouder behandelen.  Een pijnlijke ingreep blijkbaar.  Ondertussen slaapt mijn pink dikwijls aan die hand.  Het is echt nodig dat er wat aan gedaan wordt!

Sommigen onder jullie zullen wel denken dat ik dit beter niet deel op sociale media, dat mensen dit lezen die dit niet moeten lezen.  Maar ik zie er geen taboe in.  Dat wil ik ook niet.  Ik heb beslist dat ik er geen schroom voor moet hebben.  Dit was nodig voor mijn gezondheid maar ook voor mijn toekomst!  Er zijn er ook enkelen die zeggen dat ik geen dikke borsten had... tot ik die F cup boven haalde. Die F cup is trouwens niet gewijzigd na het vermageren. Het is mijn beslissing, mijn rug, mijn leven.  En ja, zo blij met mijn beslissing!

Volgende blogpost schrijf ik over de operatie van mijn borstverkleining.  In mijn zoektocht naar info over de ingreep bleef ik wat op mijn honger zitten.  Daarom wil ik anderen hier mee helpen.  Hopelijk lukt dat ook.